မင္းေမာ္လွျမင့္(YSO,PKU) f

မင္းေမာ္လွျမင့္(YSO,PKU) ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း

၁၉၆၁ ခုနွစ္၊ ေမလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ မေကြးတိုင္း၊ ေရစၾကိဳ ျမိဳ႕၊ ျမိဳ႕မရပ္ကြက္၌
အဖ ဦးလွျမင့္၊ အမိ ေဒၚခင္စန္းျမိဳင္ တို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေမြးခ်င္း ၆ ေယာက္တြင္
သားအၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။

မူလတန္းမွသည္အထက္တန္းအထိကို ျမိဳ႔မရပ္မူလတန္းေက်ာင္း၊ ေရစၾကိဳျမိဳ႔။ အလက(၄)ရန္ကင္း၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕။အလက(၂)ေရႊေခ်ာင္း၊ ပခုကၠဴ ျမိဳ႔ ။ အထက(၁)ပခုကၠဴ ျမိဳ႕တို႔တြင္ ပညာဆည္းပူးခဲ့သည္။

၁၉၇၂ ခုနွစ္တြင္ စတုတၳတန္းကို အလက(၄)ရန္ကင္းမွ ပထမဆုျဖင့္ေအာင္ျမင္
ကာ ရန္ကင္းတစ္ျမိဳ႔နယ္လံုးမွေပးအပ္ေသာပညာထူးခႊ်န္ဆုကိုရရိွခဲ့သည္။
၁၉၇၉ ခုနွစ္တြင္ ပခုကၠဴ ျမိဳ႕ အထက(၁) မွ ၁၀ တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
၁၉၈၅ ခုနွစ္တြင္ ပခုကၠဴ ေကာလိပ္မွဂုဏ္ထူးျဖင့္ ဒုတိယနွစ္ကိုေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး မေကြးဒီဂရီေကာလိပ္၌ တတိယနွစ္ ေန႔ေက်ာင္းသားအျဖစ္တက္ေရာက္ခဲ့သည္။

၁၉၇၈ မွ ၁၉၈၂ ခုနွစ္မ်ားအတြင္း အထက(၁)ပခုကၠဴ နွင့္ ပခုကၠဴ ေကာလိပ္
ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္ေဘာလံုးအသင္းမ်ားတြင္ပါ၀င္ကစားခဲ့ျပီး၊ မေကြးတိုင္း (၂၅)ျမိဳ႔နယ္ ေက်ာင္းေပါင္းစံုေျပးခုန္ပစ္ျပိဳင္ပြဲမ်ားနွင့္တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေပါင္းစံုေျပးခုန္ပစ္ျပိဳင္ပြဲ မ်ားတြင္ ေက်ာင္းကိုယ္စားျပဳ ကာပါ၀င္ယွဥ္ျပိဳင္ကစားခဲ့သည္။

၁၉၉၁ ခုနွစ္တြင္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္၊ စာေပးစာယူဌာနမွ သမိုင္းဘာသာအထူးျပဳ ျဖင့္ မဟာဝိဇၨာတန္းတက္ေရာက္ရန္အရည္အခ်င္းမွီစြာနွင့္ ဝိဇၨာဘြဲ႔ကိုရရိွခဲ့သည္။

၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကာလတြင္ ပခုကၠဴ ျမိဳ႕စာေပးစာယူေက်ာင္းသားမ်ား
သမဂၢ မွာဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ပခုကၠဴလူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ေက်ာင္းသားပါတီတြင္ဒု ဥကၠဌအျဖစ္ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံရျပီး ခ်င္းျပည္နယ္၊ ကန္ပက္လက္၊ မင္းတပ္၊ ေဆာ၊ ေက်ာက္ထု၊ ေပါက္၊ ဆိပ္ျဖဴ ၊ေရစၾကိဳ ၊ ျမိဳင္၊ ပခန္းၾကီး ျမိဳ႕မ်ားနွင့္ေက်းရြာမ်ားအေရာက္ ဒီမိုကေရစီေရးရာမ်ားေဟာေျပာခဲ့သည္။ေျမလတ္ေက်ာင္းသားမ်ားညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုဖြဲ႔စည္းရာတြင္ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

၁၉၉၃ ခုနွစ္တြင္ ပခုကၠဴ စီးကရက္စက္ရံုတြင္ အလုပ္၀င္ေရာက္ခဲ့ကာ ညေနပိုင္းတြင္
အလယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားအား သခ်ၤာဘာသာ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။

၁၉၉၅ ခုနွစ္တြင္မမိုးမိုးခ်စ္ နွင့္လက္ထပ္ခဲ့ျပီး သမီး မသက္ထက္ျငိမ္းကို ၁၉၉၆ ခုနွစ္မွာေမြးဖြားခဲ့သည္။

၁၉၉၆ မွ ၂၀၀၄ ခုနွစ္ထိ မေလးရွားနိုင္ငံ၊ ကြာလာလမ္ပူျမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္အတြင္း ၁၉၉၈ ခုနွစ္
မွာ ၾကီးပြါးေရးမဂၢဇင္း ၌ "ဘတ္(စ္)ကား KL (သို႔မဟုတ္) ဘတ္(စ္)ကားယဥ္ေက်းမႈ"
ျပည္သူ႔အက်ိဳးျပဳေဆာင္းပါးကိုသက္ထက္(YSO,PKU)ကေလာင္အမည္ျဖင့္စတင္ေရးသားခဲ့သည္။

၂၀၀၅ ခုနွစ္မွ ယေန႔တိုင္ ဇနီးမမိုးမိုးခ်စ္၊ သမီးမသက္ထက္ျငိမ္းနွင့္အတူ ဒိန္းမတ္နိုင္ငံတြင္
ေနထိုင္လွ်က္အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ျမန္မာျပည္မွစာေစာင္မ်ားအတြက္
နိုင္ငံအက်ိဳးျပဳေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားလွ်က္ရိွပါသည္။

Biography of Min Maw Hla Myint .

Min Maw Hla Myint has been working with writing challenged clients for over 15 years.
At 1998, his first article “Kuala lumpur’s Bus (or) Bus nature” was published on Kyipwarya Magazine by the name Thet Htet (YSO, PKU).

He was born on 19 May 1961 in Yesagyo, the easternmost township of Magway Region, Myanmar. He grew up as eldest son among six siblings of his parents, U Hla Myint & Daw Khin San Myaing.

He graduated B.A degree from Mandalay University specialization on History major and he qualified to attend to M.A degree course at1991. 

During his studies, he also participated in High School (1), Pakokku and University’s football team and other sports such as Hurdles, Sprints(running), Long jump. 

He was one of the student’ leaders for 8888 uprising at Pakokku Township during Myanmar 8888 Nationwide Popular Pro-Democracy Protests.

On 1995, he married to Moe Moe Chit and got little treasure, daughter Thet Htet Nyein.
From 2005 onwards, he was happily living with his family at Denmark and writing articles those aimed to improve Myanmar country.

By Min Thaw Hla Myint, younger brother of writer.

စည္းလံုးပ်ဴ ငွာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ားရိွရာ ဘြန္ဟိုးကြ်န္းသို႔အလည္တေခါက္

၁၁.၇.၂၀၁၄၊ အားလပ္ရက္တုန္းက ၂ညအိပ္ခရီးအလည္ေရာက္ခဲ့တဲ့ဒိန္းမတ္နိုင္ငံထဲက ဘြန္ဟိုးကြ်န္းခရီးေလးကို ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကရတဲ့မိတ္ေဆြမ်ားလဲအမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ရယ္၊
ျမန္မာျပည္ကမိတ္ေဆြမ်ားလဲစာထဲမွာေရာက္ဘူးသြားေအာင္ရယ္၊ ဓါတ္ပံုေလးေတြေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ေရးသားမွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။


ဘြန္ဟိုးကြ်န္း(Bornholm)

                               ဘြန္ဟိုးကြ်န္းရဲ့လွပတဲ့ကမ္းေျခတစ္ေနရာ

ဘြန္ဟိုး(Bornholm) ကြ်န္းဟာဒိန္းမတ္နိုင္ငံပိုင္ဆိုေပမဲ့ ဆြီဒင္နဲ႔ပိုနီးျပီး ဆြီဒင္၊ ဂ်ာမနီနဲ႔ပိုလန္တို႔၀ိုင္းရံထားတဲ့ Baltic ပင္လယ္ထဲကအလြန္လွပတဲ့ကြ်န္းေလးဘဲျဖစ္ပါတယ္။
ေဘာ(လ္)တစ္ရဲ့အလွတခုျဖစ္တဲ့ ဘြန္ဟိုးကြ်န္းဟာ ၂၂၇ စတုရန္းမိုင္က်ယ္ျပီးေတာ့လူဦးေရ ၄ေသာင္းေက်ာ္မွီတင္းေနထိုင္ၾကပါတယ္။ အၾကီးဆံုးျမိဳ႔က Ronne ျဖစ္ျပီး လူဦးေရ
၁ေသာင္း၃ေထာင္ေက်ာ္ေနထိုင္ၾကေၾကာင္းသိရပါတယ္။

သာယာလွပတဲ့ျမိဳ႔ေလးေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုအဖြဲ႔ေလးကေတာ့ Svaneke(လူဦးေရ ၁ေထာင္ေက်ာ္)၊ Aakirkeby(၂ေထာင္ေက်ာ္)၊ Nexo(၃ေထာင္ေက်ာ္)၊
Halse(၁ေထာင္ေက်ာ္) စတဲ့ျမိဳ႔ေလးေတြကိုအလည္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္တဲ့ရက္ေတြမွာ မိုးရြာေနတာေၾကာင့္ေနရာမ်ားမ်ားမေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ ကြ်န္းမွာေနထိုင္ၾကတဲ့သူေတြရဲ့ေစတနာေတြရယ္၊ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားရဲ့၀ါဆိုသကၤန္းကပ္လွဴ ပြဲ
မွာ သင္ကၤန္းကပ္ခြင့္ပါရခဲ့တာေၾကာင့္ရယ္ အထူးေက်နပ္ခဲ့ရတဲ့ခရီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ခရီးစဥ္အစဆြီဒင္ကိုျဖတ္၍

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာေသာၾကာေန႔ ၁၁.၇.၁၄၊ ေန႔လည္ ၁၂နာရီခြဲမွာအိမ္ကေနခရီးစတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုပင္ေဟဂင္ကေနဆြီဒင္နိုင္ငံရဲ့ Ystad ျမိဳ႔ကို ေန႔လည္၂နာရီ၄၅မွာထြက္မဲ့
ရထားလက္မွတ္၀ယ္ထားတာမို႔ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ျမိဳ႔ေလးကေန ကိုပင္ေဟဂင္ကို ျမိဳ႕ပတ္ရထား ၂ဆင့္ေျပာင္းစီးျပီးေန႔လည္ ၂နာရီမွာေတာ့ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုအဖြဲ႔ေလး ကိုပင္ေဟဂင္ကိုေရာက္ၾကပါျပီ။
ခရီးေ၀းလက္မွတ္ကိုေတာ့အြန္လိုင္းကေန ၁၀ရက္၀န္းက်င္ၾကိဳတင္၀ယ္ထားရင္ေစ်းသက္သာတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ၁ရက္ဘဲၾကိဳ၀ယ္မိတာေၾကာင့္ပံုမွန္နႈန္း
ေပးရပါတယ္။
ဒီမွာကမီးရထားေတြ၊ ဘတ္(စ္)ကားေတြဟာအခ်ိန္တိတိက်က်ထြက္တတ္တာေၾကာင့္ အိမ္ကေနထြက္ကထဲက ဘြန္ဟိုးကြ်န္းေရာက္သည္အထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ခရီးစဥ္
အခ်ိန္ဇယားအတိုင္းဘဲ ေရာက္ရိွသြားၾကတာပါဘဲခင္ဗ်ား။

ေန႔ခင္း ၂နာရီ၄၅မိနစ္မွာရထားဟာကိုကင္ေဟဂင္ဘူတာၾကီးကေန အခ်ိန္မွန္ထြက္ခြါလာခဲ့ပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ခုတ္ေမာင္းျပီးရင္ဘဲ ဆြီဒင္ကိုကူးတဲ့ကမာၻေက်ာ္ Oresund Bridge ကိုျဖတ္သန္းပါေတာ့တယ္။

ကမာၻေက်ာ္ Oresund Bridge

         ဒိန္းမတ္ဘက္ကေနတံတားမၾကီးဆီကိုပင္လယ္ထဲကေနTunnel နဲ႔ဆက္သြယ္ထားပါတယ္

ဒိန္းမတ္နိုင္ငံရဲ့ ကိုပင္ေဟဂင္ဘက္ျခမ္းနဲ႔ ဆြီဒင္နိုင္ငံရဲ့ မယ္(လ္)မိုျမိဳ႕ဘက္ျခမ္းတို႔ကို ပင္လယ္ကိုျဖတ္လို႔ဆက္သြယ္ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ဥေရာပတစ္ခြင္မွာေတာ့ အရွည္ဆံုး
တံတားၾကီးဘဲျဖစ္ပါတယ္။
တံတားၾကီးဟာအေပၚမွာကားေတြအတြက္ေလးလမ္း(4 lanes) ရိွျပီးေတာ့ ကားလမ္းေအာက္မွာေတာ့နွစ္လမ္းသြား(Double track) မီးရထားလမ္းပါထည့္သြင္းေဖါက္လုပ္
ထားပါတယ္။
တံတားၾကီးဟာ ၅မိုင္ရွည္ျပီး အလြန္ထူးျခားတာကေတာ့ ဒိန္းမတ္ဘက္ကေနတံတားၾကီးေပၚကိုတက္ဖို႔ ေရေအာက္တာနယ္(Under tube tunnel) ကေနျဖတ္တဲ့အရွည္က
၂ မိုင္ခြဲရိွပါတယ္။ ပင္လယ္ေအာက္တာနယ္ထဲကေနကားေတြ၊ ရထားေတြျဖတ္သန္းၾကရပါတယ္။

                                     ပင္လယ္ေရေအာက္တာနယ္
တံတားၾကီးကိုဒိန္းမတ္အစိုးရနဲ႔ဆြီဒင္အစိုးရတို႔ပူးေပါင္းေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကျပီး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅.၇ ဘီလီယံကုန္က်ကာ ၂၀၀၀ ခုနွစ္မွာစတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာဘဲျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ေန႔ကိုကားစင္းေရ ၂ေသာင္း၀န္းက်င္ျဖတ္သန္းေနျပီး နွစ္၃၀ ၀န္းက်င္မွာေဆာက္လုပ္စားရိတ္ေက်မယ္လို႔ခန္႔မွန္းထားၾကပါတယ္။

                           တံတားၾကီးျမင္ကြင္းတစိတ္တေဒသ

တံတားၾကီးျဖတ္ျပီးတဲ့အခါမေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရထားဟာဆြီဒင္ျမိဳ႔ျပေတြကိုစတင္ျဖတ္သန္းခုတ္ေမာင္းပါေတာ့တယ္။ ဆြီဒင္ရဲ့ေတာင္ဘက္ဖ်ား၊ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းရိွရာ
Ystad ဆိုတဲ့ျမိဳ႕ကိုေျပးဆြဲတဲ့အျမန္ရထားျဖစ္တာေၾကာင့္ ၾကားကဆြီဒင္ဘူတာေတြမွာ မရပ္ေတာ့ဘဲကြ်န္ေတာ္တို႔ရထားၾကီးဟာခရီးနွင္ေနပါေတာ့တယ္။
ရထားဟာေကာင္းကင္လွ်ပ္စစ္အားနဲ႔ေမာင္းနွင္ေနတာျဖစ္ျပီးျမန္သေလာက္ျငိမ္ေနပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကမၾကာခဏစီးခဲ့ရတဲ့ ျမင္းျခံ၊ ရန္ကုန္။ ရန္ကုန္၊မႏၱေလး လမ္းေတြေျပးတဲ့ဂ်ံဳးဂ်ံဳးဂ်က္ဂ်က္ တကယ့္မီးရထားအစစ္ၾကီးေတြကိုေတာင္သတိရေန
မိပါေတာ့တယ္။

Ystad ကူးတို႔ဆိပ္ကမ္းေရာက္ၾကျပီ

ကြ်န္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ့ရထားဟာ ၁နာရီခြဲ၀န္းက်င္ခုတ္ေမာင္းလိုက္ရင္ဘဲဆြီဒင္နိုင္ငံရဲ့ေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာရိွတဲ့
Ystad ျမိဳ႕ေလးရဲ့ဘူတာရံုကိုဆိုက္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။
ဒိန္းမတ္နိုင္ငံရဲ့ ဘြန္ဟိုးကြ်န္းကိုသြားဖို႔ ကူးတို႔ဆိပ္ကမ္းကလဲဘူတာနဲ႔ကပ္ရက္မွာဘဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။


                   Ystad ျမိဳ႕ေလးရဲ့ကူးတို႔ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ေနာက္ဘက္ကဘူတာရံုပါ

Ystad မွာ ရထားဆိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ဘူတာနဲ႔ကူးတို႔ဆိပ္ကမ္း၀န္းက်င္ဟာခရီးသြားမ်ားနဲ႔ပ်ားပန္းခတ္
စည္ကားေနပါေတာ့တယ္။
ဒီဘက္ Ystad ျမိဳ႕ကေန ဘြန္ဟိုးကြ်န္းရဲ့ျမိဳ ႔ၾကီးျဖစ္တဲ့ Ronne ျမိဳ႕ကို Ferry ကူးတို႔သေဘၤာၾကီးေတြဟာ
တစ္ေန႔မွာ ၈ ၾကိမ္နဲ႔အထက္ေျပးဆြဲေပးေနတာသိရျပီး ေဘာ(လ္)တစ္ပင္လယ္ျပင္ၾကီးကိုျဖတ္သန္းလို႔
တစ္နာရီနဲ႔မိနစ္နွစ္ဆယ္ခုတ္ေမာင္းခ်ိန္ၾကာျမင့္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ရထားနဲ႔မလာဘဲ ဘတ္(စ္)ကားနဲ႔ဒိန္းမတ္ကေနလာခ်င္သူမ်ားအတြက္လဲ
ဒိန္းမတ္နိုင္ငံရဲ့ျမိဳ႕ေတာ္ ကိုပင္ေဟဂင္ ဘူတာရံုၾကီးကေနေျပးဆြဲေပးေနတဲ့အမွတ္ ဂ၆၆ ဘတ္(စ္)ကား
ဟာလဲ သေဘၤာမထြက္ခင္အခ်ိန္မွန္ဆိုက္ေရာက္လာမွာဘဲျဖစ္ပါတယ္။


                           ကူးတို႔ဆိပ္ကခရီးသြားမ်ား

ကူးတို႔သေဘၤာစီးၾကျပီ

ရထားလက္မွတ္၀ယ္ကထဲက ဘြန္ဟိုးကြ်န္းအေရာက္၀ယ္ထားတာမို႔သေဘၤာလက္မွတ္ထပ္၀ယ္ေနစရာ
မလိုေတာ့ဘဲ အြန္လိုင္းက၀ယ္ထားျပီး Print ထုတ္ထားတဲ့လက္မွတ္စာရြက္ကိုျပျပီးေတာ့ဘဲ
သေဘၤာၾကီးေပၚကိုတက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
သေဘၤာၾကီးထဲကိုလဲသူ႔လမ္းေၾကာင္းကေန အိတ္ေတြဆြဲလ်က္ဘဲ၀င္သြားရတာျဖစ္လို႔ သေဘၤာထဲေရာက္
သြားတာေတာင္သတိမထားလိုက္မိပါဘူး။

စြန္႔စားျပီးကုန္းေဘာင္နဲ႔တက္ခဲ့ရတဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံကဆိပ္ကမ္းေတြကိုသတိရမိေစပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔အညာဘက္က သေဘၤာဆိပ္ကမ္း၊ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ကမ္းေတြဘက္မ်ားေရာက္မိရင္
ကုန္းေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚကေန အဆင္းအတက္လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ ဆန္အိတ္ေတြ၊ ပဲအိတ္ေတြ၊
ေဆးရြက္ၾကီးပုတ္ အေလးၾကီးေတြကိုပခုံးထမ္းသယ္ေနၾကတဲ့ကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္သမားၾကီးေတြကို
ေတြ႔ျမင္ရမွာဘဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဘက္နိုင္ငံေတြမွာေတာ့ဒီျမင္ကြင္းေတြေတြ႔ရေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။
နိုင္ငံကိုစက္မႈစနစ္ေတြနဲ႔တိုးတက္ေအာင္ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားခဲ့ၾကတာမို႔ စက္ေတြကိုဘဲခိုင္းစား
ေနျပီး လူေတြသက္ေတာင့္သက္သာလုပ္ကိုင္နိုင္ေစပါတယ္။

                         ဘြန္ဟိုးကြ်န္းကိုသြားမယ့္ကူးတို႔သေဘၤာၾကီး

သေဘၤာၾကီးရဲ့၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ ဧရာမကုန္ကားၾကီးေတြ၊ ကားငယ္ေတြကိုစနစ္တက် တင္ေဆာင္ေနတာ
ကိုလဲေတြ႔ရပါတယ္။ ယာဥ္ေမာင္းသူေတြလဲ သာမန္လမ္းမွာေမာင္းသလို သေဘၤာေပၚေမာင္းတင္လိုက္ျပီး
ရပ္ရမယ့္ေနရာမွာရပ္ျပီးရင္ အေပၚထပ္တက္လို႔ အျခားခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူ ဇိမ္က်က်လိုက္ပါရံုပါဘဲ။
သေဘၤာဆိုက္ခါနီး ၅ မိနစ္ေလာက္အလိုမွေအာက္ကိုျပန္ဆင္း ကားကိုစက္နိႈးလို႔ ကုန္းေပၚကိုသာမန္ဘဲ
ေမာင္းတက္လိုက္ရံုဘဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၂၀ ေက်ာ္၀န္းက်င္က ကြ်န္ေတာ္လဲျမန္မာျပည္ထဲမွာကားကူးတဲ့ေနရာေတြျဖစ္တဲ့
ကြ်န္းေခ်ာင္း- ပုဂံ၊ ေညာင္ပင္ၾကီး- မံုရြာ၊ ျပည္- ပန္းေတာင္း၊ ေမာ္လျမိဳင္- မုတၱမ စတဲ့ေနရာေတြမွာ
အခ်ိန္ေတြၾကန္႔ၾကာျပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ဇက္ကူးခဲ့ရတာေတြအမွတ္ရေစပါေတာ့တယ္။
ခုေတာ့တံတားေတြျပီးသြားလို႔ ဇက္ကူးစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒီဘက္နိုင္ငံေတြကတံတားေတြလိုဘဲ
အရည္အေသြးျပည့္မွီဖို႔ဆုေတာင္းရပါေတာ့တယ္။

                      သေဘၤာထဲကခရီးသည္ေတြ

ခရီးသည္ေတြလိုက္ပါဖို႔အတြက္သေဘၤာခန္းမၾကီးကလဲအက်ယ္ၾကီးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
မိမိအဆင္ေျပရာေနရာမွာထိုင္နိုင္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးထားပါတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္၊ ဂ်ဴ တီဖရီးအေရာင္းဆိုင္မ်ားပါဖြင့္လွစ္ေပးထားပါတယ္။
ကားအတင္အခ်လုပ္တာေတြ၊ လူဆင္းလူတက္လုပ္တာေတြဟာလဲအလြန္စနစ္က်ျပီး
အင္မတန္ျမန္ဆန္တာေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္တို႔မွေနရာမွာေကာင္းေကာင္းမထိုင္ရေသးခင္
မွာဘဲသေဘၤာၾကီးအခ်ိန္မွန္ထြက္ေတာ့တာပါဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားတဲ့ေန႔ကေလတိုက္အားေကာင္းျပီးလိႈင္းနည္းနည္းရိွတာမို႔ သေဘၤာစီးရတာ
ဟာပုခက္ကိုျငင္ျငင္သာသာလႊဲေပးေနသလိုမ်ိဳးခံစားရပါတယ္။
ကုန္းေခါင္ေခါင္ေတြမွာဘဲၾကီးျပင္းလာရတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့လိႈင္းမူးၾကရပါျပီ။
ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးနဲ႔ ကိုေဇာ့္ဇနီးတို႔ကေတာ့ေနာက္မစီးရဲေတာ့ဘူးျဖစ္သြားရပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုနဲ႔ တစ္နွစ္သားတူ Prince ကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။
ဒီထက္မူးတာေတြေသာက္ထားခဲ့ဘူးတဲ့ေက်းဇူးဘဲလို႔ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ရီစရာေတြးရင္း
နဲ႔သေဘၤာခုတ္ေမာင္းခ်ိန္ ၁နာရီ  မိနစ္၂၀ တိတိမွာဘဲကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့သေဘၤာၾကီးဟာ
ဘြန္ဟိုးကြ်န္းရဲ့ Rønne ျမိဳ႕ဆိပ္ကမ္းကိုေခ်ာေမာစြာဆိုက္ကပ္ပါေတာ့တယ္။

                         သေဘၤာေပၚမွာလိႈင္းစီးေနသူ၂ေယာက္

Rønne ျမိဳ႕ကိုေရာက္ပါျပီ

သေဘၤာၾကီးထဲကထြက္ခဲ့ၾကျပီး အေဆာက္အအံုအျပင္ဘက္ေရာက္တာနဲ႔လာၾကိဳ ေနၾကတဲ့
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေသာ္ဇင္နဲ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းဖိုးမင္း၊ ကိုေအာင္၊ကိုလွမင္းတို႔ကိုေႏြးေထြးတဲ့
အျပံဳးေတြကိုယ္စီနဲ႔တန္းျပီးေတြ႔ရေတာ့တာပါဘဲ။ ၀မ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္ေနၾကတာေၾကာင့္
ျမန္မာသံေလးေတြ Ronne ဆိပ္ကမ္းမွာတဒဂၤေ၀ဆာသြားရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီလာၾကိဳ ၾကတဲ့သူေတြထဲက ကိုလွမင္းကေနာ္ေ၀းမွာေနတာျဖစ္ပါတယ္။
အလုပ္အားရက္မွာဒိန္းမတ္ကိုလာလည္တာျဖစ္ျပီးကိုပင္ေဟဂင္မွာတုန္းကသူကကိုယ့္အိမ္လာမယ္၊
ကိုယ္ကသူတည္းရာ လင္းလင္းထြန္းတို႔ ေအာင္ေဖတို႔ဘက္ကိုလာမယ္နဲ႔မဆံုျဖစ္ၾကဘဲ
သူက ဘြန္ဟိုးကြ်န္းကိုအလည္အရင္ေရာက္နွင့္ေနတာနဲ႔ၾကံဳ သြားတာဘဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ကိုလွမင္းက ၈၈ မွာကထဲက Dpns လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။
၂၀၀၄ ေနွာင္းပိုင္းမွာမေလးရွားရဲ့ စြန္ဟိုင္းဗလို႔ ေတာရမွာခဏဆံုခဲ့ျပီးကြဲသြားၾကတာပါ။
သူေနာ္ေ၀းေရာက္ေနတာသိရျပီး ဖုန္းအဆက္အသြယ္ေတာ့ရိွျပီးလူခ်င္းမဆံုျဖစ္ၾကပါဘူး။
သူ႔ေၾကာင့္ေနာ္ေ၀းေရာက္ေနၾကတဲ့ကိုေဇာ္၀င္း၊ေအာင္ေက်ာ္စိုး၊ ၀င္းသိန္းတို႔ မိုးေမာင္ေမာင္တို႔နဲ႔
အဆက္ျပန္ရပါေတာ့တယ္။
၂၀၁၃မွာ ကိုလွမင္းကေနာ္ေ၀းကေန ဂ်င္မီနဲ႔အတူဒိန္းမတ္ကိုပါလာလို႔ျပန္ဆံုၾကရပါတယ္။
အခုဟာကေတာ့ဥေရာပေရာက္မွဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ဆံုျခင္းပါ။


သူတို႔ေတြက ကား၂စင္းနဲ႔လာၾကိဳ ေနၾကတာမို႔ သူတို႔ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာကိုစကားတေျပာေျပာနဲ႔
ေလ်ာက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

                    Rønne ျမိဳ႕ရဲ့ဆိပ္ကမ္းတစ္ေနရာရႈခင္း

ကြ်န္ေတာ္ကက်န္တဲ့ ၃ေယာက္စလံုးနဲ႔လူခ်င္းခုမွဘဲဆံုေတြ႔ရတာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
facebook မွာလဲမိတ္ေဆြေတြျဖစ္ျပီး ဖုန္းေတာ့မၾကာခဏဆက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ေသာ္ဇင္ကေတာ့ကိုေဇာ့္အိမ္ကိုတစ္ေခါက္ေရာက္ဘူးခဲ့ပါတယ္။
သူေနထိုင္ရာကြ်န္းေလးကိုအလည္ေခၚေနတာၾကာပါျပီ။
ကြ်န္းေလးရဲ့နံမည္ၾကီး Svaneke ဘီယာစက္ရံုမွာအလုပ္၀င္ေနျပီးရိုးသားၾကိဳးစားတဲ့
ခင္မင္စရာလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းဖိုးမင္းကလဲမတူပီမွာေနဘူးတဲ့ခ်င္းလူငယ္တစ္ေယာက္မို႔ ကြ်န္ေတာ္ပခုကၠဴ ေကာလိပ္မွာတုန္းက
ခ်င္းသူငယ္ခ်င္းေတြရိွခဲ့ျပီး သူတို႔ရဲ့ ခ်င္းအမ်ိဳးသားေန႔ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၀ ေန႔ေတြမွာအျမဲပါ၀င္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း
ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြေျပာျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။

ကိုေအာင္နဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖစ္သြားရတာကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့လပိုင္းမွာစာေရးဆရာေတြျဖစ္တဲ့
ဆရာၾကီး ဦးေဖျမင့္၊ ေဇာ္သက္ေထြး တို႔အဖြဲ႔ ဒိန္းမတ္နိုင္ငံ ကိုပင္ေဟဂင္ျမိဳ႕ကို ေနာ္ေ၀းက
အျပန္ခဏ၀င္လည္ၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက facebook ေပၚမွာ ပဲခူးက ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေဟာင္းၾကီး သခင္လွၾကိဳင္
ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရတဲ့အေၾကာင္းျပန္႔ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကိုၾကားၾကတဲ့ ဘြန္ဟိုးကြ်န္းကျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြဟာ သခင္လွၾကိဳင္ကိုတတ္နိုင္သေလာက္
ေထာက္ပံ့ခ်င္တာေၾကာင့္ ေငြစုျပီး ေဇာ္သက္ေထြးတို႔နဲ႔ထည့္ေပးလိုက္နိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို
လွမ္းဆက္သြယ္ၾကတာဘဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာ့ေစတနာမ်ားေျပာပါတယ္။
ဆရာေဇာ္သက္ေထြးကလဲဟိုေရာက္ေတာ့သခင္လွၾကိဳင္ေနထိုင္ရာ ပဲခူးထိတကူးတကသြားျပီး
ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့ဒိန္းမတ္နိုင္ငံအေၾကာင္းေဆာင္းပါးေလးေတြကိုလဲမုဒိတာအျပည့္နဲ႔အားေပးၾကတဲ့
စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားနဲ႔လဲေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အလုပ္တဘက္နဲ႔အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာကိုယ့္နိုင္ငံ
အတြက္တဘက္တလမ္းကေနအက်ိဳးရိွေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ေဆာင္းပါးေလးေတြေရးေနတဲ့ကြ်န္ေတာ့္
အတြက္ဘြန္ဟိုးကမိတ္ေဆြေတြရဲ့အားေပးမႈဟာအားေဆးတခြက္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

               ဘြန္ဟိုးကြ်န္းမွေထာက္ပံ့ေငြကိုသခင္လွၾကိဳင္အားေပးအပ္စဥ္

Åkirkeby (သို႔မဟုတ္) ပန္းျမိဳ႕ေတာ္ေလးသို႔ 

ညေန ၆ နာရီ၀န္းက်င္မွာေတာ့ Rønne ျမိဳ႕ေလးကေနကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ေလးဟာ
ကိုေအာင္ေနထိုင္ရာ Åkirkeby ျမိဳ႕ေလးကိုဆက္လက္ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
Rønne ျမိဳ႕ရဲ့အေရွ့ဘက္ ၁၆ ကီလိုကိုလမ္းေတြကလဲေကာင္းေနျပီးသားေတြဆိုေတာ့ ၁၅မိနစ္၀န္းက်င္
ေမာင္းလိုက္ၾကရင္ဘဲကိုေအာင္ရဲ့မိသားစုေနထိုင္ရာစံရိပ္ျငိမ္ေလးကိုေရာက္ၾကပါျပီ။

ဒီျမိဳ႕ေလးဟာဘြန္ဟိုးကြ်န္းရဲ့ တတိယအၾကီးဆံုးျမိဳ႕ျဖစ္ျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ေလးရဲ့ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ့
(Blomsterbyen) "ပန္းျမိဳ႕ေတာ္ေလး"လို႔တင္စားထားတဲ့ေနခ်င္စရာျမိဳ႕ေလးပါဘဲ။
ေႏြရာသီမွေရာက္ျပီဆိုရင္ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ့နံမည္ၾကီး ပန္းပြဲေတာ္ကို က်င္းပလာခဲ့ၾကတာဟာအခုဆိုရင္
နွစ္ေပါင္း ၄၀ မကေတာ့ေၾကာင္းလဲသိရပါတယ္။


                    Åkirkeby ျမိဳ႕ေလးရဲ့ ပန္းပြဲေတာ္ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕

ကိုေအာင့္မိသားစုအိမ္မွေစတနာညေနစာနဲ႔ကိုမင္းတင္လတ္မိသားစုရဲ့ေစတနာမုန္႔ဟင္းခါး

ကိုေအာင့္အိမ္ေရာက္ၾကမွဘဲနားၾကရပါေတာ့တယ္။ ေႏြရာသီရဲ့ဂ်ဴ လိုင္လထဲမွာျဖစ္ေပမယ့္
မိႈင္းညိဳ႕တဲ့ေအးျမျခင္း နဲ႔ကြ်န္းေပၚမွာၾကံဳ ၾကရေတာ့ပါလာတဲ့ေႏြအေႏြးထည္ေတြဘဲေကာက္တုတ္ရေတာ့တာပါဘဲ။
ေဖၚေရြပ်ဴ ငွာတဲ့ ကိုေအာင္ရဲ့မိသားစုနဲ႔ဆံုေတြ႔ရပါတယ္။
သူတို႔အိမ္ရဲ့ ဆည္းလည္းေလးျဖစ္တဲ့သမီးေခ်ာ "ဆည္းလည္းနဒီ" ေလးကလဲေရာက္ကာစမွာ
အိပ္ရာမွနိုးကာစဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနရာကေန ခဏတာမွာဘဲဧည့္သည္မ်ားနဲ႔အဖြဲ႔က်ခင္မင္သြားပါေတာ့တယ္။

ခင္မင္စရာေကာင္းျပီး ေပ်ာ္တတ္တဲ့ ကိုေအာင္ရဲ့အိမ္နီးခ်င္း ကိုရဲ လဲေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
facebook သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ျပီးသားမို႔ ခဏမွာဘဲငယ္ေပါင္းေတြလိုရင္းႏွီးသြားၾကရပါေတာ့တယ္။
ေစတနာျမန္မာထမင္း၀ိုင္းကေတာ့ စကားသံေတြနဲ႔စိုေျပအသက္၀င္ေနပါျပီ။
ပုဇြန္ခ်က္၊ ငါးဖယ္သုတ္၊ ဘဲဥသုတ္၊ ငါးပိခ်က္၊ ေရႊပဲသီးေၾကာ္၊ ဟင္းခါးေတြနဲ႔အရသာအလြန္ရိွတဲ့
ထမင္း၀ိုင္းဘဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြလဲခရီးပန္း၊ ဆာဆာနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေလးဆြဲလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

                  ကိုေအာင္အိမ္မွာမိတ္ေဆြေတြနဲ႔အမွတ္တရ

စားေသာက္ျပီးတဲ့အခါမေတာ့ ေသာ္ဇင့္ရဲ့အိမ္ရိွရာ
Svaneke ျမိဳ႕ေလးကို ေသာ္ဇင္၊ ကိုေအာင္ တို႔ကား၂စင္းနဲ႔ဘဲခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကိုမင္းတင္လတ္ရဲ့မိသားစုအိမ္မွာျမန္မာမုန္႔ဟင္းခါး အ၀စားၾကလို႔
ဘြန္ဟိုးကြ်န္းတစ္ခြင္ကို ကိုအေကာင္း၊ ကိုေသာ္ဇင္ဦး တို႔ကားမ်ားနဲ႔လည္ပတ္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚ ဧည့္၀တ္ေက်ခဲ့ၾကေသာ မြန္မိသားစုမ်ားအားလံုး၊ ကိုအေကာင္းမိသားစု၊
ကိုပေလာင္မိသားစု၊ ကိုမင္းသိန္းဦးမိသားစု၊ ဖိုးမင္း၊ ဖိုးခ်မ္း တို႔ အားလံုးကို မေမ့နိုင္မယ့္
ဘြန္ဟိုးကြ်န္းခရီးစဥ္ေလးအတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ေနေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

(Fb post. Nov, 2014)

                               ဘြန္ဟိုးကြ်နး္းရဲ့ ၁၃ ရာစုက ခံတပ္ေဟာင္းမွာ

လုပ္ခ်င္တာလုပ္နိုင္တာ ဒီမိုကေရစီမဟုတ္ပါ

ဒီမိုကေရစီစနစ္က်င့္သံုးေနတဲ့ဒိန္းမတ္နိုင္ငံရဲ့လူေနရပ္ကြက္တစ္ခုထဲက
လမ္းတစ္လမ္းပါ။
လမ္းေလးေတြတိုင္းမွာ မိမိတို႔အိမ္ျခံစည္းရိုးေတြကို လူျမင္ေကာင္းေအာင္
အျမဲ ျဖတ္ထားရပါတယ္။ လူေနရပ္ကြက္တိုင္းမွာပါ။


ဘယ္သူမွ မာလီ ဌားမထားပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္အလုပ္အားခ်ိန္ေတြမွာ ျဖတ္ထားၾကတာပါ။
အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အဖိုးၾကီး၊ အဖြားၾကီးေတြလည္း ကိုယ္တိုင္ဘဲျဖတ္ၾကပါတယ္။
မိမိအိမ္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ရေအာင္ပါ။
လမ္းေလ်ာက္သူမ်ားလည္း အဆင္ေျပေအာင္ျဖစ္ပါတယ္။

ေဆာင္းတြင္း နွင္းေတြက်ျပီဆိုရင္လည္း ကိုယ့္အိမ္ေရွ႔လမ္း ကိုယ္နွင္းရွင္းၾကရပါတယ္။
တစ္ျခားသူေတြ ေခ်ာ္မလဲရေအာင္ပါ။

ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာဆိုျပီး ေနခ်င္တိုင္းေန၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို႔ မရပါဘူး။
အိမ္၀န္းထဲမွာ အမိႈက္ပံုေတြျမင္မေကာင္းျဖစ္ေနရင္ သက္ဆိုင္ရာကလာေျပာပါလိမ့္မယ္။
ကိုယ့္အိမ္မွာဘဲဆိုျပီး ညအခ်ိန္မေတာ္ သီခ်င္းေတြအက်ယ္ၾကီးဖြင့္ျပီး ေအာ္ဟစ္ဆူညံ
ေနလို႔မရပါဘူး။ ရဲ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ မူးျပီးဆဲေနရင္လည္း အဆဲေတြမဆံုးေသးဘူး ရဲ ကလာမသြားမွာပါဘဲ။
လူၾကီးသားသမီးဆိုျပီး ဥပေဒခ်ိဳးေဖါက္လို႔မရပါဘူး။
သာမန္ျပည္သူသားသမီးထက္ ပိုအရွက္ရစရာျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

ဒီမိုကေရစီရဲ့ လြတ္လပ္ပိုင္ခြင့္ေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကို(သို႔) တစ္ျခားေသာသူကို
ေႏွာက္ယွက္ဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။
လူတစ္ေယာက္ကို ေဒါသထြက္ျပီး ထိုးလို႔ၾကိတ္လို႔ ပါးရိုက္လို႔မရပါဘူး။
ေခ်ာင္းရိုက္၊ ေခ်ာင္းထု လို႔မရပါဘူး။
ေထာင္ က်သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။

ျပည္သူအားလံုး လံုျခံဳ စိတ္ခ် အဆင္ေျပစြာ ေနထိုင္နိုင္ေအာင္ ေက်ာသားရင္သား၊
ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ဘာသာမခြဲတဲ့ ဥပေဒေအာက္မွာ တစ္ေျပးညီေနထိုင္နိုင္ေအာင္
ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ့ အနွစ္သာရတစ္ခုပါ။
ဒါေၾကာင့္ေျပာင္းလဲဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီလို႔ေျပာေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ပါတီအုပ္စိုးေနမႈကို တြန္းလွန္ၾကဖို႔အခ်ိန္တန္ပါျပီ။
အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားေတြေရာက္ဖို႔အထူးလိုအပ္ေနပါျပီ။
ေဘးထိုင္ဘုေျပာေနလို႔ကေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ေပၚလာတဲ့လမ္းစေလးကို အမိအရစတင္ေလ်ွာက္လွမ္းၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားစဥ္ေျမးဆက္ေတြအတြက္ပါ။
သူတို႔ေတြ ေက်ာင္းခန္းထဲကေန လူၾကီးလာမွာမို႔ ေနပူထဲထြက္ေစာင့္ေနဖို႔မလိုေအာင္ပါ။
ေက်ာင္းသားေတြ အပူအပင္ကင္းကင္း လံုျခံဳစြာ စာသင္ၾကားနိုင္ၾကေအာင္ပါ။
ဘယ္တုန္းကမွ သခင္ဘ၀မေရာက္ခဲ့ၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြ..
ျပည္သူ႔ မ်က္နွာၾကီးတဲ့နိုင္ငံမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္ေတြေနဘူးေအာင္လို႔ပါ။
သူတို႔ေတြလႊတ္ေတာ္ထဲ၊အစိုးရအဖြဲ႔ထဲေရာက္ဖို႔ တာ၀န္အနည္းနဲ႔အမ်ားရိွေနၾကပါျပီ။
သူတို႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔ခိုင္းနိုင္ေအာင္ပါ။
သူတို႔မဟုတ္တာလုပ္ရင္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္းခ်နိုင္တဲ့အခြင့္အေရး
ေတြရလာဖို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အခြင့္အလမ္း မၾကာခင္ ေပၚလာပါျပီ။
လက္မလႊတ္ၾကဖို႔ နိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းလိုက္ရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

(ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္က ေရးထားတဲ့စာေလးကို တိုင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုး
လက္ေဆာင္ေရြးေပးျပီးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ျပည္သူေတြကို ဂုဏ္ျပဳ လို႔ ျပန္လည္ထည့္သြင္း
လိုက္ပါတယ္။ Fb post, Oct 2015 )

စာေရးသူ ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း

စာေရးသူ ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း

၁၉၆၁ ခုနွစ္၊ ေမလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ မေကြးတိုင္း၊ ေရစၾကိဳ ျမိဳ႕၊ ျမိဳ႕မရပ္ကြက္၌
အဖ ဦးလွျမင့္၊ အမိ ေဒၚခင္စန္းျမိဳင္ တို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့သည္။
အမည္ရင္း မင္းေမာ္ ျဖစ္ျပီးေမြးခ်င္း ၆ ေယာက္တြင္သားအၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။

မူလတန္းမွသည္အထက္တန္းအထိကို ျမိဳ႔မရပ္မူလတန္းေက်ာင္း၊ ေရစၾကိဳျမိဳ႔။ အလက(၄)ရန္ကင္း၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕။အလက(၂)ေရႊေခ်ာင္း၊ ပခုကၠဴ ျမိဳ႔ ။ အထက(၁)ပခုကၠဴ ျမိဳ႕တို႔တြင္ ပညာဆည္းပူးခဲ့သည္။

၁၉၇၂ ခုနွစ္တြင္ စတုတၳတန္းကို အလက(၄)ရန္ကင္းမွ ပထမဆုျဖင့္ေအာင္ျမင္
ကာ ရန္ကင္းတစ္ျမိဳ႔နယ္လံုးမွေပးအပ္ေသာပညာထူးခႊ်န္ဆုကိုရရိွခဲ့သည္။
၁၉၇၉ ခုနွစ္တြင္ ပခုကၠဴ ျမိဳ႕ အထက(၁) မွ ၁၀ တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
၁၉၈၅ ခုနွစ္တြင္ ပခုကၠဴ ေကာလိပ္မွဂုဏ္ထူးျဖင့္ ဒုတိယနွစ္ကိုေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး မေကြးဒီဂရီေကာလိပ္၌ တတိယနွစ္ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။

၁၉၇၈ မွ ၁၉၈၂ ခုနွစ္မ်ားအတြင္း အထက(၁)ပခုကၠဴ နွင့္ ပခုကၠဴ ေကာလိပ္
ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္ေဘာလံုးအသင္းမ်ားတြင္ပါ၀င္ကစားခဲ့ျပီး၊ မေကြးတိုင္း (၂၅)ျမိဳ႔နယ္ ေက်ာင္းေပါင္းစံုေျပးခုန္ပစ္ျပိဳင္ပြဲမ်ားနွင့္တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေပါင္းစံုေျပးခုန္ပစ္ျပိဳင္ပြဲ မ်ားတြင္ ေက်ာင္းကိုယ္စားျပဳ ကာပါ၀င္ယွဥ္ျပိဳင္ကစားခဲ့သည္။

၁၉၉၁ ခုနွစ္တြင္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္၊ စာေပးစာယူဌာနမွ သမိုင္းဘာသာအထူးျပဳ ျဖင့္ မဟာဝိဇၨာတန္းတက္ေရာက္ရန္အရည္အခ်င္းမွီစြာနွင့္ ဝိဇၨာဘြဲ႔ကိုရရိွခဲ့သည္။

၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကာလတြင္ ပခုကၠဴ ျမိဳ႕စာေပးစာယူေက်ာင္းသားမ်ား
သမဂၢ မွာဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ပခုကၠဴလူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ေက်ာင္းသားပါတီတြင္ဒု ဥကၠဌ အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံရျပီး ခ်င္းျပည္နယ္၊ ကန္ပက္လက္၊ မင္းတပ္၊ ေဆာ၊ ေက်ာက္ထု၊ ေပါက္၊ ဆိပ္ျဖဴ ၊ေရစၾကိဳ ၊ ျမိဳင္၊ ပခန္းၾကီး ျမိဳ႕မ်ားနွင့္ေက်းရြာမ်ားအေရာက္ ဒီမိုကေရစီေရးရာမ်ားေဟာေျပာခဲ့သည္။ေျမလတ္ေက်ာင္းသားမ်ားညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုဖြဲ႔စည္းရာတြင္ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

၁၉၉၃ ခုနွစ္တြင္ ပခုကၠဴ စီးကရက္စက္ရံုတြင္ အလုပ္၀င္ေရာက္ခဲ့ကာ ညေနပိုင္းတြင္
အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားအား သခ်ၤာဘာသာ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။

၁၉၉၅ ခုနွစ္တြင္မမိုးမိုးခ်စ္ နွင့္လက္ထပ္ခဲ့ျပီး သမီး မသက္ထက္ျငိမ္းကို ၁၉၉၆ ခုနွစ္မွာေမြးဖြားခဲ့သည္။

၁၉၉၆ မွ ၂၀၀၄ ခုနွစ္ထိ မေလးရွားနိုင္ငံ၊ ကြာလာလမ္ပူျမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္အတြင္း ၁၉၉၈ ခုနွစ္
မွာ ၾကီးပြါးေရးမဂၢဇင္း ၌ "ဘတ္(စ္)ကား KL (သို႔မဟုတ္) ဘတ္(စ္)ကားယဥ္ေက်းမႈ"
ျပည္သူ႔အက်ိဳးျပဳေဆာင္းပါးကိုသက္ထက္(YSO,PKU)ကေလာင္အမည္ျဖင့္စတင္ေရးသားခဲ့သည္။

၂၀၀၅ ခုနွစ္မွ ယေန႔တိုင္ ဒိန္းမတ္နိုင္ငံတြင္ ဇနီးမမိုးမိုးခ်စ္၊ သမီးမသက္ထက္ျငိမ္းနွင့္အတူ
ေနထိုင္လွ်က္အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ျမန္မာျပည္မွစာေစာင္မ်ားအတြက္
နိုင္ငံအက်ိဳးျပဳေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားလွ်က္ရိွပါသည္။

စုန္းမကိုမီးရိႈ႕ေနဆဲဥေရာပ

ဥေရာပက ဒိန္းမတ္နိုင္ငံမွာရိွတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီး၊ ျမိဳ႔ေလးတိုင္းဟာ ဂြ်န္လ ၂၃ ရက္ ညေနမွေရာက္ ျပီဆို မိသားစုေတြလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနၾကပါျပီ။ နွစ္စဥ္အဲဒီေန႔မွာက်င္းပျမဲျဖစ္တဲ့ စုန္းမအရုပ္ၾကီးကို
မီးရိႈ႔တဲ့ပြဲကိုသြားၾကမွာမို႔ဘဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒိန္းမတ္လိုေတာ့ စိန္႔ဟန္႔(စ္)အာဖတမ္(Sankthans aften)လို႔ေခၚျပီး အဂၤလိပ္ေတြကေတာ့ Saint John's Eve ( Midsummer)ဆိုျပီးက်င္းပၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
Jesus ထက္ ၆ လေစာျပီးေမြးခဲ့တဲ့ Saint John ေမြးဖြားျခင္းအထိမ္းအမွတ္ပြဲလုပ္ရာကေန
စတင္ခဲ့ေၾကာင္းသိရပါတယ္။ ဥေရာပေျမာက္ပိုင္းနိုင္ငံမ်ားမွာက်င္းပၾကပါတယ္။

                                          ဒိန္းမတ္နိုင္ငံကျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔မွာ စိန္႔ဂြ်န္ပြဲေတာ္က်င္းပေနပံု

ဒိန္းမတ္နိုင္ငံမွာေတာ့ အဲဒီပြဲကို ဟိုး ပင္လယ္ဓါးျမေခတ္ကထဲက မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ
ပေပ်ာက္ေအာင္ဆိုျပီး ထင္းပံုၾကီးေတြဖိုကာ စုန္းမအရုပ္ၾကီးကိုမီးရိႈ႔ပြဲလုပ္ခဲ့
ၾကတာဟာ ယေန႔ေခတ္တိုင္ေအာင္ပါဘဲ။

ဒီပြဲေတာ္ကို ဒိန္းမတ္နိုင္ငံရဲ့ ျမိဳ႔ၾကီး၊ ျမိဳ႔ေလးတိုင္းမွာကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္စည္စည္
ကားကားက်င္းပၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ ျမိဳ႔က ပင္လယ္နဲ႔နီးရင္ေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခ
ေတြမွာက်င္းပၾကပါတယ္။

အဲဒီေန႔ဟာေန႔တာရွည္တဲ့ေန႔လည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ည၁၁နာရီ၀န္းက်င္မွဘဲေန၀င္မွာ
လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ည ၇ နာရီေလာက္ကစလို႔ ပြဲက်င္းပမယ့္ေနရာကို မိသားစုေတြတဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကပါျပီ။ ေတးဂီတမ်ားနဲ႔ဧည့္ခံေဖ်ာ္ေျဖလို႔ ေဖ်ာ္ရည္၊ ဘီယာ မ်ားလည္းေရာင္းခ်ၾက ေသာက္သံုးၾကပါေတာ့တယ္။ ၈ နာရီ၀န္းက်င္မွာ အခမ္းအနားစလို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနမွလူၾကီးတစ္ဦးမွအမွာစကားေျပၾကားျပီးတဲ့အခါမေတာ့ "We love our country" သီခ်င္းကို သံျပိဳင္သီဆိုၾကမွာဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ည ၉ နာရီမွာ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ထင္းပံုၾကီးကိုမီးစတင္ရိႈ႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ျမိဳ႕ေလးဟာလည္း ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာရိွတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု
လည္း အဲဒီေန႔ဆိုရင္ စုန္းမမီးရိႈ႔ပြဲရိွရာ ကမ္းေျခကိုနွစ္တိုင္းလိုလို ေရာက္ျဖစ္ေလ့လာၾကည့္
ရႈျဖစ္ပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္မွာ ထူးျခားတာကေတာ့ ဒီပြဲကိုေရွးေဟာင္းအယူအဆေတြကိုလက္ခံျပီး
က်င္းပေနတာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေရွးဓေလ့ကိုမေပ်ာက္ပ်က္ေစရံု ေပ်ာ္ပြဲတစ္ခုအေနနဲ႔သာ
လက္ခံက်င္းပၾကေတာ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ျမိဳ႔ေနမိသားစုအခ်င္းခ်င္းေတြ ခ်စ္ခင္စြာ တစ္စုတစ္ေ၀းထဲေတြ႔နိုင္ၾကေအာင္ဆက္လက္က်င္းပေနၾကတာျဖစ္ေၾကာင္းလည္း
သိရိွရပါတယ္။ကေလးေတြေမးရင္လည္း လူၾကီးေတြက ယုတၱိမတန္ေခတ္မမွီေတာ့တဲ့ အေတြးအေခၚေတြကိုေျပာျပမေနၾကေတာ့ဘူးလို႔သိရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံမွာလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ  ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ ေထရ၀ါဒ နဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ 
ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈေတြ ကင္းရွင္းဖို႔နဲ႔ ေနာင္လာေနာင္သားေတြလမ္းလြဲမလိုက္မိဖို႔အားလံုးမွာ
တာ၀န္ရိွၾကပါေၾကာင္း သူတို႔ဆီကရိုးရာဘာသာေရးပြဲေတာ္ေလးတစ္ခုကို ဗဟုသုတအလို႔ဌာတင္ျပရင္း 
နိႈးေဆာ္တိုက္တြန္း လိုက္ရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

(Fb post. June,2014)

ေရစၾကိဳ ကိုခ်စ္တဲ့ ေရစၾကိဳသားၾကီး ေဖေဖ

ေရစႀကိဳ ကိုလွျမင့္နဲ႔ သူ႔ဇနီးျဖစ္လာမယ့္ ေက်ာင္းသူ မခင္စန္းၿမိဳင္ စသူေတြဟာ တပ္ဦးသစ္မွာ အတက္ၾကြဆုံး ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ 

(ဝင္းေမာင္သန္း - ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပုံ ၁၉၅၃-၅၄)

                ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ၾကီး ဦးလွျမင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀

တစ္ေန႔က Fb ဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘိုဘို(ဘိုဘိုလန္းစင္) တင္လိုက္တဲ့ အထက္က post ေလးဖတ္ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုထူးသလိုရုတ္တရက္ခံစားရျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ဖတ္ခါမွ "ဟာ ဒါ ငါ့အေဖနဲ႔အေမပါလား" ဆိုျပီးဇနီးနဲ႔သမီး ကိုပါေခၚျပျဖစ္တယ္။ ဘိုဘို ကိုလွမ္းေမးရတာေပါ့၊ ဘိုဘိုကစာအုပ္၀ယ္နိုင္တဲ့ link ေကာ၊ စာအုပ္ထဲကစာတစ္ခ်ိဳဳ ႔နဲ႔ စာအုပ္မ်က္နွာဖံုး ပါပို႔ေပးလိုက္တယ္။ စာေရးသူအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ link ပါပို႔ေပးလို႔ ၀မ္းသာၾကည္နူးစိတ္နဲ႔ဖတ္ျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကသားအၾကီးဆံုး၊အသက္ ၅၂ နွစ္ရိွပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖ

မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက တပ္ဦးမွာပါ၀င္ခဲ့ဘူးတာ သာမန္ကာလွ်ံကာ ေလာက္ဘဲသိထားတာ၊ ေမေမဆို ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဘူးတာ အခုမွသိရပါတယ္။ အခုမွဘဲေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ရဲ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ၁၉၅၃-၅၄ တုန္းက သမိုင္းစာမ်က္နွာတစ္ရြက္ကို ညီငယ္ ဘိုဘိုရဲ့ေက်းဇူးနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရတာဘဲျဖစ္ပါတယ္။
ဘိုဘို ဆိုတာလည္းစာအလြန္ဖတ္တာေၾကာင့္ေတြ႔သြားတာပါ၊ သူအဲဒီစာအုပ္ဖတ္ရင္း သူက ဘဘနဲ႔ၾကီးၾကီး လို႔ေခၚတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔အေမ နံမည္ေတြေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔သိရေအာင္ fb ေပၚတင္လိုက္တာေနမွာ။
ဘိုဘိုက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေပမဲ့ သူ၀ါသနာထံုရာစာေတြဖတ္မယ္ ေရးမယ္ဆိုတာေတြဘဲလုပ္ေနတယ္ၾကားရတယ္။
ဘဘၾကီးဦးလွနဲ႔ ဖြားဖြားမာ တို႔ရဲ့ေျမး၊ အန္တီသန္း(စာေရးဆရာမ ေဒါက္တာျမမဥၹဴ )ရဲ့ သားဘဲေလ ဒီေလာက္ေတာ့ရိွမွာေပါ့။

          ေက်းဇူးရွင္ ေမေမ ေဒၚခင္စန္းျမိဳင္က ၀ဲမွယာ၄ေယာက္ေျမာက္ျဖစ္ျပီးရႊမန္းေဆာင္ေရွ႔မွာပါ

ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ သိခ်င္ေနတဲ့အေျဖတစ္ခုကိုလဲအခုမွရွင္းရွင္းလင္းလင္းပိုလို႔သေဘာေပါက္
သြားရတာလဲရိွပါတယ္။
၈၈ တုန္းက ကြ်န္ေတာ္အိမ္ေပၚကဆင္းျပီး ေထာင္လမ္းနီးတဲ့နိုင္ငံေရးလုပ္ေတာ့  ၾကည္ၾကည္သာသာ
ခြင့္ျပဳ ခဲ့ၾကတာေတြရယ္၊၂ နွစ္အတြင္းမွာ တင့္ေဆြ၊ ေအာင္ဆင့္၊ မ်ိဳး၀င္း စတဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ စစ္ခံုရံုးနဲ႔ ေထာင္နွစ္ရွည္ေတြ က်သြားေတာ့လည္း တစ္ခ်က္ကေလးမွမတားတဲ့ အိမ္ျပန္လာဖို႔မေခၚတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို နားလည္သြားရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ကေနဟိုနားဒီနားသြားရင္ေတာင္ စိတ္ပူတတ္ၾကတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမဟာ သူတို႔ရဲ့မျပီးဆံုးခဲ့တဲ့တိုက္ပြဲကို သားျဖစ္သူေနာက္ဆံမတင္းရဘဲ ေဆာင္ရြက္နိုင္ေအာင္စြန္႔ခဲ့ၾကတာပါလား။

ကြ်န္ေတာ့္ေဖေဖ
ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ေဆာင္းပါးေလးေတြနဲ႔စာစုေလးေတြကို စာအုပ္ေလးထုတ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့
အရင္ဆံုး သတိရမိတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့မိဘ၂ပါးဘဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ၁၉၉၅ ခုနွစ္ကထဲက မိသားစုနဲ႔ခြဲကာ နိုင္ငံရပ္ျခားထြက္ခဲ့သူမို႔ ေဖေဖ
ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လို႔ ၂၀၀၉ ခုနွစ္က်မွဘဲ ေဖေဖ့ကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳ စုခ်င္တဲ့စိတ္
နဲ႔ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ေဖေဖ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ကထဲကခြဲခဲ့တဲ့သားၾကီးကြ်န္ေတာ္ ေဖေဖ အသက္ ၈၀ ျပည့္ေတာ့
မွျပန္ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့အခါ စကားေတြတ၀ၾကီးေျပာမယ္၊ ေျခဆုပ္လက္နယ္ တ၀ၾကီးျပဳစုမယ္ဆိုတဲ့
စိတ္ကူးေတြ မျပည့္၀ခဲ့ရပါဘူး။ ေဖေဖ အေျခအေနမေကာင္းဘူးဆိုတာလည္း ေဖေဖနဲ႔ေတြ႔ဖို႔
တစ္နာရီေလာက္အလိုမွသိရတာျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေဖေဖ့ေဘးေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ ေမ်ာေနပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လည္းရင္စို႔ရပါျပီ။
ေမေမက သားၾကီးေရာက္လာျပီလို႔ေျပာေတာ့ အတင္းၾကိဳးစားလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုမ်က္လံုးတစ္ခ်က္ဘဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္နိုင္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုကို ထာ၀ရခြဲခြါသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေဖေဖက်န္းမာေနစဥ္ ၁၉၉၈ ၀န္းက်င္ေလာက္က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ေဆာင္းပါးရွည္ေလး ၾကီးပြါးေရးမဂၢဇင္းမွာ ပထမဆံုးပံုနိွပ္စာလံုးအျဖစ္ေဖၚျပျခင္းခံရပါတယ္။
မေလးရွားမွာေနစဥ္ေရးျဖစ္တဲ့ "ဘတ္(စ္)ကားKL(သို႔)ဘတ္(စ္)ကားယဥ္ေက်းမႈ"ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးရွည္
ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံမွာဘတ္(စ္)ကားေတြေပၚေရာက္ေအာင္အတင္းတိုးတက္ေနရခ်ိန္မွာ
မေလးရွားမွာတန္းစီၾကတဲ့အေၾကာင္းအျပဳသေဘာေရးျဖစ္တဲ့ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီတုန္းကရတဲ့စာမူခေလးကိုေတာ့အယ္ဒီတာကတဆင့္စာေရးဆရာၾကီး အီၾကာေကြး
ကိုကန္ေတာ့ခဲ့ဘူးပါတယ္။

အဲဒီတုန္းကကြ်န္ေတာ့္ေဆာင္းပါးပါတာကိုလည္းေဖေဖကပခုကၠဴ ကေနမေလးရွားကို
မဂၢဇင္းလွမ္းပို႔ေပးလိုက္မွသိရျပီးေပ်ာ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ၂နွစ္၀န္းက်င္သမီးေလးရဲ့နံမည္
ကိုယူျပီး "သက္ထက္(YSO,PKU)" ကေလာင္နံမည္နဲ႔ေရးတာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက သားရဲ့ေဆာင္းပါးပါတဲ့ မဂၢဇင္းေလးကိုကိုင္ျပီး မိတ္ေဆြေတြကိုလွည့္ျပ
ေနေတာ့တာဘဲလို႔ ေမေမကျပန္ေျပာျပပါတယ္။

                                စာေရးသူ၏ေဖေဖ ဦးလွျမင့္ နွင့္ ေမေမ ေဒၚခင္စန္းျမိဳင္

ေရစၾကိဳ အျငိမ္းစား ဆရာ၊ ဆရာမၾကီးမ်ားကန္ေတာ့ပြဲ

ပခုကၠဴ မွာ အျငိမ္းစားဆရာ၊ ဆရာမၾကီးမ်ားကို ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားကနွစ္စဥ္
ကန္ေတာ့ပြဲက်င္းပေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရစၾကိဳ မွာကန္ေတာ့ပြဲမလုပ္နိုင္ေသးပါဘူး။
ေဖေဖဟာေရစၾကိဳေရာက္တိုင္း အစ္ကိုေဒါက္တာေအာင္ျမင့္ဦး၊ ေက်ာင္းဆရာဦးေက်ာ္၀င္း၊
ဦးခင္ေမာင္ဦး၊ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဦးေအာင္ထိုက္၊ ဦး၀င္းတင္စတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုလို႔
အျငိမ္းစားဆရာ၊ ဆရာမၾကီးမ်ားပူေဇာ္ပြဲေပၚေပါက္လာေရးလံုးပမ္းၾကပါေတာ့တယ္။
အဲဒီပြဲေလးျဖစ္ဖို႔ မၾကာခဏတိုက္တြန္းေနတဲ့ ေဖေဖ့ ကိုအစ္ကိုေဒါက္တာေအာင္ျမင့္ဦး
က ေနာက္ဆံုးမွာ " အစ္ကိုၾကီးသာ မတည္ဖို႔ေငြရေအာင္ရွာေပး က်န္တာကြ်န္ေတာ္တို႔
ဆက္ၾကိဳးစားမယ္" လို႔ဂတိေပးပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခါမွာ ၀န္ထမ္း ေဖေဖလဲ ပခုကၠဴ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုၾကီးသံစည္ကိုပါေခၚလို႔
ပခုကၠဴ က ေရစၾကိဳ ဆက္ေတြဆီမွာအလွဴ လိုက္ခံပါေတာ့တယ္။
အလွဴ ေငြမျပည့္ေသးတာနဲ႔ ရန္ကုန္ကိုကိုယ့္စားရိတ္နဲ႔ကိုယ္ အလွဴ ခံဖို႔ဆင္းသြား
ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

 ေရစႀကိဳဳ အထက(၁) စတုတၳႀကိမ္ေျမာက္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ အခန္းအနားတြင္ 

                               ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဖေဖအမွာကား ေျပာၾကားေနစဥ္

၂၀၀၉ ေဖေဖဆံုးတဲ့အခါမွာ ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ ရန္ကုန္ဆန္ကုန္သည္ၾကီးမ်ားအသင္း
ဥကၠဌ ျဖစ္ေနတဲ့ အစ္ကို၀င္း( ဦး၀င္း) က အဲဒီတုန္းကအေၾကာင္းေလးတစ္ခုျပန္ေျပာ
ျပတာဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ၾကည္နူး၀မ္းသာရသလို ပရဟိတသမားေတြအတြက္
လည္း စံျပအတုယူစရာျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

"အဲဒီတုန္းက မင္းေဖေဖ အစ္ကိုၾကီးလွျမင့္ရယ္ ငါတို႔ေတြရယ္ ရန္ကုန္မွာအလွဴ လိုက္ခံၾက
တယ္ေလ။ ၃၊ ၄ အိမ္ျပီး ေမာေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကတာေပါ့၊ ေငြရွင္းၾကမယ္ဆိုေတာ့
ငါက အလွဴ ခံေငြထဲကေပးဖို႔လုပ္တာေပါ့ကြာ၊ မင္းအေဖက အဲဒီထဲကမလုပ္ပါနဲ႔ေမာင္၀င္းရာ
ဆိုျပီး သူကအိတ္စိုက္ျပီး ရွင္းသြားတာ ငါ့ဘ၀မွာဘယ္ေတာ့မွေမ့ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး"
လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုျပန္ေျပာျပခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္ကျပန္ေရာက္တဲ့အခါမေတာ့ ပခုကၠဴ မွာ ၀န္ထမ္းလုပ္ေနဆဲေဖေဖဟာ သူခ်စ္တဲ့
ေရစၾကိဳ ျမိဳ႕ကိုသြားလို႔ ေက်ာင္းသားေဟာင္းၾကီးေတြအပါအ၀င္ျမိဳ႕မိျမိဳ႕ဖေတြနဲ႔
အခမ္းအနားေလးလုပ္လို႔ အလွဴ ခံရေငြအားလံုးကိုလႊဲအပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ေရစၾကိဳ မွာ နွစ္စဥ္ အျငိမ္းစားဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကန္ေတာ့ပြဲ စတင္က်င္းပ
နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ မရိွေတာ့ေပမယ့္လည္း ေစတနာရွင္ေက်ာင္းသားေဟာင္းၾကီး
ေတြမွ ဆက္လက္ဦးေဆာင္က်င္းပေနၾကတာ မုဒိတာပြါးဖြယ္ၾကားသိေနရသလို ကြ်န္ေတာ္
တို႔က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေမေမနဲ့ေမာင္နွမမ်ားမွလည္း နွစ္စဥ္တတ္စြမ္းသမွ် ၀ိုင္း၀န္းေနၾကဆဲပါ။

                                   ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုေလးစံုစံုညီညီ(၁၉၉၄)

ပခုကၠဴ စီးကရက္စက္ရံုမွာလည္း စက္ရံုဓမၼာရံုေလး ေပၚထြန္းေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ေဖေဖ၊
၀န္ထမ္းထဲက အရက္ျဖတ္ခ်င္သူမ်ားကိုလည္း ေဆးရံုတင္ေပးလို႔ အိမ္ျခံထြက္ႏြားနို႔ကို
ကိုယ္တိုင္ပို႔ေပးခဲ့တဲ့ စက္ရံုမွဴ းေဖေဖ၊ ပင္စင္ရျပန္ေတာ့လည္း နာေရးပရဟိတလုပ္ငန္း
ေတြနဲ႔ဘ၀ေနညိဳ ခ်ိန္ေတြကို ေမေမနဲ႔အတူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ေဖေဖ၊
မိသားစုကိုတာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့ေဖေဖ၊ သားသမီး ၆ ေယာက္စလံုးကို ေလာကအလည္ တင့္တင့္တယ္တယ္
ရပ္နိုင္ဖို႔ ရိုးသားျခင္းအေမြ၊ ပညာအေမြ ေပးခဲ့တဲ့ ေဖေဖဟာ ေမေမနဲ႔သားတို႔၊ သမီးတို႔ရင္ထဲမွာ ထာ၀ရရွင္သန္ေနမွာဘဲျဖစ္ပါတယ္ ေဖေဖ ခင္ဗ်ား။

(Fb Note. Oct, 2013)